Kiedy zaczynałam to pisanie dwa lata ! temu obiecywałam sobie dwa posty tygodniowo i mało tego, słowa dotrzymywałam! Po prawie dwóch latach, wielu obietnicach i nie mniejszej ilości wielodniowych przerw wiem, że nie zawsze się to udaję. Czytam wiele innych, wspaniałych, wzruszających blogów, myśląc sobie, że chciałabym, żeby mój był i tak wspaniały i tak konsekwentnie prowadzony. Wiem jednak, jak trudno mi tego dotrzymać. Zawsze znajdą się duże i małe wymówki i zawsze kończy się to ogromnym wyrzutem sumienia, bo przecież ktoś tu zagląda, czyta, tak jak i ja czytam inne blogi, oczekując kolejnego postu...
kiedy po kolejnej wielkotygodniowej przerwie obiecywałam sobie, ze to już ostatnia, wóz albo przewóz, pisze albo zupełnie kasuje! dziś cieszę się, że jednak tego nie zrobiłam, bo może takie przerwy piszącemu są potrzebne, czasem zmieniamy punkt widzenia...w każdym bądź razie ruszamy dalej, może inną już drogą i szkoda, by było tak po prostu usunąć to co było na początku, nawet jeśli nie do końca to dziś jest jeszcze częścią nas. Choć może za jakiś czas przeglądając tamte początki będę się uśmiechać, bo to przecież byłam ja!
Kiedy teraz jestem na początku innej drogi, muszę się Wam przyznać, że mam nadzieje, że będzie to wspaniałą droga, specjalnie napisałam, że nadzieje, bo na pewno nie można nazwać tego pewnością! :) Wiem za to to na pewno, że jeśli już wrócę do tego pisania, będzie to zupełnie inne pisanie, bo nic tak nie zmienia naszego życia, jak to, kiedy pojawia się w naszym życiu inne, małe życie!
W prze dzień tego, że mamy się dowiedzieć czy Franek to rzeczywiście Franek, a może będzie dziewczyną, muszę przyznać, że dołączam do grupy rodziców, do której nigdy nie chciałam dołączyć, z której robiłam sobie świadomie żarty, czego teraz jestem ofiarą, do grupy rodziców, którym dzieci wejdą na głowę!
Zły_wilk!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz