mój dom!

Otwieram oczy, później prysznic, śniadanie...Kawa! Szafa Tosi wrzuciła wczoraj post, czytam, rozczulam się, bardziej niż na reklamach, bo przecież i one ostatnio nawet mnie rozczulają! Czytam i myślę, że chciałabym wrócić do domu, na dobre. Przypominam sobie, że nie miałam czasu ostatnio obejrzeć jednego video, zamieszczonego przez Wysokie Obcasy, ale przecież gdzieś sobie go przypięłam... mam! Trzy emigrantki opowiadają w kilku zdaniach, jak z sukcesem poradzić sobie z powrotem do kraju, po wieloletnim pobycie za granicą, przeglądnę jeszcze Instagram, kilka mocno działających mi na wyobraźnię zdjęć, wiosna,  kilka pysznych śniadań, słodkich malców i w mojej głowie zaczynają wariować myśli, dom, dom, dom... a potem zjawia się mój mąż i przypominam sobie co dziś zamieściłam na jego fejsie: Kubuś do Prosiaczka: "Wiesz Prosiaczku, dom jest wszędzie tam gdzie nie musisz wciągać brzuszka!" I wtedy już wiem, że jestem w odpowiednim miejscu, bo mój dom jest tam gdzie jest mój mąż i gdzie czuje się bezpieczna! Nawet jeśli tęsknie jak diabli za Polską, za mamą, bratem, babcią! Za wszechobecną sadzą, w której skąpane jest moje miasto, za tramwajami w których pachnie tak, że muchy lubią! za brudnym peronem i zbyt ciekawskimi sąsiadami, to moje miejsce jest tu, bo ty jest mój mąż i tu będzie żyło moje dziecko, i tylko ode mnie zależy jak szczęśliwe będzie moje życie w tym właśnie DOMU. Więc może po raz kolejny warto sobie uświadomić, że zamiast marzyć o powrocie i przyszłym życiu, które mogłoby na nas czekać gdzieś tam, stworzyć je sobie właśnie tutaj, nie marnując ani chwili? Póki jesteśmy zdrowi, a na głowę nie kapie deszcz, póki rano możemy budzić się obok siebie, to nie ma powodów, żeby każdy z takich dni nie nazwać wspaniałym i przestać marnować czas na to co może nigdy się nie stanie!  

Amen!